بررسی میزان بیان فاکتورهای vegfوviii در رژنریشن پالپ دندانهای غیر زنده با آپکس بالغ و نابالغ سگ با استفاده از propolis

خلاصه فارسی درمان دندان های غیرزنده نابالغ چالش عظیمی برای متخصصان اندو می باشد. ری واسکولاریزاسیون از لحاظ ادامه تکامل ریشه درمان با ارزشی در دندان های نابالغ نکروز است. اهمیت فاکتورهای رشدی آنژیوژنز در پروسه ترمیم واضح و مبرهن است. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر mta و پروپولیس در ری واسکولاریزاسیون دندان های دائمی بالغ و نابالغ سگ و ارزیابی بیان ایمونوهیستوشیمی فاکتورهای vegf و viii و تراکم عروق خونی در کانال ریشه می باشد. مواد و روش ها: 44 دندان پرمولر سگ با حدود سنی 6 ماه انتخاب شد. نکروز پالپ بعد از دو هفته بازماندن حفره دسترسی به دهان ایجاد گردید و سپس کانال دندان ها توسط هیپوکلریت و خمیر سه آنتی بیوتیکی (مترونیدازول، سیپروفلوکساسین و ماینوسایکلین) به مدت 4 هفته مشابه پروتکل ری واسکولاریزاسیون trop و banchs ضد عفونی شد. نمونه ها به صورت تصادفی در دندان های بالغ و نابالغ به 6 گروه تقسیم شدند: گروه اول و دوم: گروه پروپولیس و گروه سوم و چهارم: mta و گروه پنج و شش: پارافیلم. حیوانات بعد از 3 ماه قربانی شدند. نمونه ها جهت ارزیابی ایمونوهیستوشیمی برای فاکتور viii و vegf و تراکم عروقی و بافت رژنره آماده شد. یافته ها: رژنراسیون بافتی در 5/64% پروپولیس ، 38% mta و 0% نمونه های پارافیلم دیده شد. بیان مارکرها درگروه پروپولیس بیش از گروه mta بود و بعد از 3 ماه میزان این فاکتورها نسبت به ماه اول کاهش یافت. میزان تراکم عروقی در گروه mta و پروپولیس مشابه بود. در بعضی نمونه ها مارکرهای cd31 در سلول های اندوتلیال و سلول های استروما دیده شد. نتایج: بر طبق نتیجه این مطالعه به دنبال ری واسکولاریزاسیون، بافت رژنره وایتال در دندان های بالغ و نابالغ سگ با پالپ نکروزه ایجاد می شود و پروپولیس موجب القاء بیان فاکتورهای vegf و viii و تراکم عروقی در بافت رژنره می شود.